ای به زبان نکته گذار آمده!

وی به سخن نادره کار آمده

نقطهٔ نطق است تو را بر زبان

گشته از آن نقطه زبان ات زیان

گر کنی آن نقطه ازین حرف حک

بر خط حکم تو نهد سر ملک

هر که درین گنبد نیلوفری

افکند آوازهٔ نیکوفری

نیکوئی فر وی از خامشی ست

خامشی اش تیغ جهالت کشی ست

گفتن بسیار نه از نغزی است

ولولهٔ طبل، ز بی مغزی است

غنچه که نبود به دهانش زبان

لعل و زرش بین گره اندر میان

سوسن رعنا که زبان آور است

کیسه تهی مانده ز لعل و زرست

منطق طوطی خطر جان اوست

قفل نه کلبهٔ احزان اوست

زاغ که از گفتن اش آمد فراغ

جلوه گر آمد به تماشای باغ

خست طبع است درین کهنه کاخ

حوصلهٔ تنگ و حدیث فراخ

چرخ بدین گردش و دایم خموش

چرخهٔ حلاج و هزاران خروش

رستهٔ دندانت صفی بست خوش

پیش صف آمد لب تو پرده کش

کرده زبان تیغ پی یک سخن

چند شوی پرده در و صف شکن

گرچه سخن خاصیت زندگی ست

موجب صد گونه پراکندگی ست

زندگی افزای، دل زنده را!

ورد مکن قول پراگنده را!

هر نفسی از تو هیولی وش است

قابل هر نقش خوش و ناخوش است

گر ز کرم نقش جمالش دهی،

منقبت فضل و کمالش دهی،

بر ورق عمر تو عنوان شود

فاتحهٔ نامهٔ احسان شود

ور ز سفه داغ قصورش کشی،

در درکات شر و شورش کشی،

خامه کش صفحهٔ دین گرددت

میل زن چشم یقین گرددت

لب چو گشائی، گرو هوش باش!

ورنه زبان درکش و خاموش باش!

دل چو شود ز آگهی ات بهره مند

پایهٔ اقبال تو گردد بلند

بر سخن بیهده کم شو دلیر!

تا که از آن پایه نیفتی به زیر